Inmiddels zijn we al een tijdje bezig. Soms alleen, soms met andere opruimcoaches. Iedereen met zijn eigen stijl, zijn eigen aanpak. Voor de één werkt structuur en lijstjes, voor de ander een praatje tussendoor en vooral heel veel koffie.

Bij sommige kom ik wekelijks, periodiek of soms zelfs maar 1 of 2 keer
En natuurlijk overal: van prachtige villa’s tot huizen waar de deur nauwelijks open kan. En als mensen mij vragen: “Wat maak je dan allemaal mee, wat doe je precies?” dan weet ik nooit waar ik moet beginnen. Het zijn er zóveel.

Vandaag deel ik er eentje. De meest recente. En eentje die me lichtelijk aan het hart gaat. EN waar we nog niet klaar zijn.

25 jaar tussen spullen

Hij woont er al jaren. Alleen, tussen stapels en stapels spullen. Hoe dat zo gekomen is? Ik heb het hem niet gevraagd. Soms is de oorzaak minder belangrijk dan het resultaat: een huis dat langzaam dichtslibt.

Een collega-coach kreeg de opdracht en vroeg of ik mee wilde met haar om deze meneer te helpen, dus ben ik mee gaan kijken.
We spraken af om één keer in de twee weken aan de slag te gaan. Kleine stappen, want de belastbaarheid is vaak laag voor mensen in deze situatie. En eerlijk? Dat is oké. Ze zijn hier niet voor niets in terechtgekomen. 

Verrassing na drie sessies

We zijn nu drie keer geweest. Tot onze verbazing: elke week een ruimte opgeruimd. En — misschien nog verrassender — de week erop was het nog steeds netjes.
Dat is lang niet altijd zo. Als mensen zó makkelijk konden loslaten, waren we nooit in deze situatie beland. Maar deze man laat zien dat verandering kan.

Soms heeft iemand gewoon een nieuwe start nodig. Even een reboot, de controle terug winnen.

Tijdschriften, lp’s en sporttijden

Zijn verzameling? Tijdschriften. Lp’s. Dingen waar veel mensen zich nog iets bij kunnen voorstellen. Maar het meest dierbaar zijn hem stapels A4’tjes, volgeschreven met sporttijden. Waarschijnlijk jarenlang bijgehouden vanaf de tv.
Alleen… de tv zelf was nauwelijks meer zichtbaar achter de stapels. En de bank waar hij zat? Onbereikbaar. 

Stel je voor.., mijn eigen routines zijn me heel dierbaar. Ze houden mijn hoofd leeg, maar hij kan dat niet meer. Ik zie zijn paniek iedere keer als hij zijn hoofd om het hoekje steekt om te vragen of we ECHT niet zijn papieren weggooien. Natuurlijk niet.

Een koffertje langs de bank

Toen we de derde keer klaar waren, stond er ineens een koffertje langs zijn bank. Een lege bank. Met een dekentje. En in dat koffertje lagen al zijn sporttijden, netjes gesorteerd.
Ik zag hem glunderen. Alsof hij, misschien voor het eerst in járen, weer gelukkig voor zijn beeldbuis kon zitten. Pen in de hand, A4’tje op schoot.
Iedereen heeft iets wat hem blij maakt. Hoe klein of hoe vreemd het voor een ander ook lijkt.

Jezelf zijn

Op de terugweg dacht ik: wat zou het erg zijn als je dát kwijtraakt. Als de stapels je zo inhalen dat je niet meer kunt doen wat jou gelukkig maakt. Dan kan eigenlijk iedereen in zo’n situatie terechtkomen.
En dáár gaat opruimen voor mij over. Niet over spullen weggooien, maar over ruimte maken om weer jezelf te kunnen zijn.

xx kelly <3

lees hier hoe het allemaal begon –> https://stijlenstructuur.nl/wat-als-opruimen-niet-het-probleem-is/

en voor je dagelijkse dosis luchtig opruimen –> https://www.instagram.com/stijlenstructuur/