Sommige spullen zijn gewoon spullen. En sommige spullen zijn… iets anders.
Ze kijken je aan vanuit de kast, alsof ze zeggen: “Durf je me écht weg te doen?”
Het zijn de dingen die niet alleen ruimte innemen, maar ook herinneringen vasthouden.
De doos met oude schoolwerkjes. De kleding van iemand die er niet meer is.
Of – geloof me – stapels tijdschriften uit 2009, “voor als ik ooit nog iets terug wil lezen”.
Ik kom het allemaal tegen.
Papierwerk waar mensen zich letterlijk aan vastklampen.
Een klant die niet kon loslaten van jaren aan opgeschreven sporttijden.
En een gezin waar afscheid nemen van bladen moeilijker bleek dan van een logé die drie weken bleef.
Waarom het zó moeilijk is
Het is niet luiheid.
Het is ook geen gebrek aan discipline.
Het is emotionele hechting — aan spullen, aan herinneringen, aan wie je ooit was.
Sommige dingen staan symbool voor een versie van jezelf die je niet kwijt wilt.
Zoals mijn Armani-jurkje in maat 34.
Hij hangt er nog steeds. En nee, die maat ga ik nooit meer krijgen — maar het voelt zonde om weg te doen.
Of die dure vaas van 250 euro waar ik allang op uitgekeken ben, maar waar mijn brein nog steeds een Excel-sheet bij houdt.
Dat is het ingewikkelde aan spullen:
ze vertegenwoordigen gevoel, geld, tijd, of een hoofdstuk dat je niet opnieuw kunt schrijven.
Wat er gebeurt als je vasthoudt
Bij veel van mijn klanten zie ik hetzelfde patroon:
het begint met spullen vasthouden, maar eindigt vaak in een neerwaartse spiraal.
Want als je niet opruimt, wordt je omgeving zwaarder.
En als je omgeving zwaarder wordt, voelt je hoofd nog voller.
Zo versterken huis en hoofd elkaar — tot er geen ruimte meer over is.
En dat is vaak het moment waarop mensen zichzelf verliezen.
Want als je jezelf verwaarloost, verwaarloos je onbewust ook je omgeving.
En andersom.
Wat je niet moet doen
👉 Je klachten negeren.
👉 Doorgaan alsof er niets aan de hand is.
👉 Alles in dozen stoppen “voor later”.
Want “later” komt zelden.
En de doos vol gevoel wordt alleen maar zwaarder met tijd.
Wat je wel kunt doen
Allereerst: zoek hulp.
Echte hulp, van een psycholoog, therapeut, of iemand die luistert zonder oordeel.
Praat erover. Open die gesprekken, ook al is het spannend.
En daarna – als je weer een beetje lucht hebt –
mag je voorzichtig kijken naar wat er thuis gebeurt.
Wat een opruimcoach dan doet
Een opruimcoach is geen Marie Kondo met een stopwatch.
Het gaat niet om perfectie, maar om perspectief.
Ik ga vaak letterlijk met mensen aan tafel zitten, tussen hun spullen.
En dan stel ik vragen als:
“Wat doet dit item nog voor je?”
“Dient het je, of houdt het je vast?”
Er is geen goed of fout antwoord.
Soms lachen we (“We bewaren geen exen in dozen, ook niet op zolder”).
Soms vloeit er een traan.
Maar altijd komt er opluchting — omdat het gesprek eerlijk is.
(en natuurlijk zit ik ondertussen niet alleen bij je aan tafel. ik help je met weg doen. ik werk hands-on waardoor je huis ook echt meteen leger is ;))
Wat helpt om los te laten
Je hoeft niet radicaal te zijn.
Er zijn manieren om iets te bewaren zónder alles te hoeven houden:
- Kleertjes? Laat er een beertje of kleedje van maken.
- Oude foto’s? Maak een fotoboek (Albelli is je vriend).
- Iets praktisch? Geef het een tweede leven als decoratie.
Zo geef je de herinnering een plek, in plaats van dat de spullen jou vasthouden.
De dunne lijn tussen structuur en controle
Structuur helpt. Het brengt rust en overzicht.
Maar pas op dat structuur geen nieuwe vorm van dwang wordt.
Je hoeft niet “in één keer alles aan te pakken.”
Begin klein, blijf zacht.
De 12 fases van een burn-out beginnen vaak met bewijzingsdrang.
Diezelfde drang zie ik bij mensen die overprikkeld raken van hun spullen:
ze willen bewijzen dat ze het kunnen.
Maar echt herstel – of dat nu mentaal is of praktisch –
begint niet bij harder werken.
Het begint bij eerlijk kijken en minder moeten.
Rommel met gevoel is geen falen
We hebben allemaal spullen met een verhaal.
Sommige houden we nog even vast, andere laten we langzaam los.
Dat is niet zwak. Dat is menselijk.
Dus de volgende keer dat je een doos opent met spullen die pijn doen,
weet dan: het is oké dat het moeilijk is.
Maar weet ook: je hóeft het niet allemaal te bewaren.
Soms mag iets gaan — en blijft de herinnering gewoon.
Wil je leren hoe je stap voor stap ruimte maakt in je huis én hoofd, zonder oordeel?
Binnenkort lees mijn e-book Opruimen zonder oordeel of volg me op Instagram voor dagelijkse herkenning, humor en opruimtips met een knipoog. www.instragram.com/stijlenstructuur
Want loslaten hoeft niet zwaar te zijn — als je het met zachtheid doet. ❤️
xx kelly
ps. hier lees je de andere blogs: www.stijlenstructuur.nl/blogs