Ik dacht dat ik als opruimcoach alles aankon. Hoarders, dumpzones, complete chaos. Ik heb keukens gezien waar je eerst door een muur van plastic tassen moest kruipen om de koelkast te bereiken. Slaapkamers leeggehaald waar zelfs de kringloop zijn neus voor zou ophalen.
Maar niets – ik herhaal: níets – had me voorbereid op de slaapkamer van mijn puber.
De archeologie van een puberkamer
Laat ik het zo zeggen: als Indiana Jones ooit mijn huis binnenloopt, slaat hij de kelder en de zolder over en gaat hij direct naar boven. Daar liggen de echte archeologische vondsten.
Snoeppapiertjes op plekken waar je ze niet eens verwacht. (Ik vond er serieus eentje in een kussensloop.) Een vloer die meer weg heeft van een kledingmarkt in Marrakesh: lagen outfits over elkaar heen, schoon niet meer te onderscheiden van vuil, samengebonden door een vleugje puberzweet – de droom van iedere speurhond.
Servies op de vlucht
En mijn mokken… ik ben er inmiddels aan gewend dat de helft van mijn servies zich vrijwillig terugtrekt in de kamer van mijn puber en nooit meer naar beneden komt. Soms, als ik heel dapper ben, pak ik een dienblad en ga ik op reddingsmissie. Vijf mokken tegelijk, alsof ik wilde dieren uit hun natuurlijke habitat bevrijd.
Chipskruimels en een post-apocalyptisch bureau
Chipskruimels? Check. Lege zakken? Dubbel check. Een lege Pringles-koker onder de dekens aan het voeteneind? Triple check. Het bureau lijkt nog het meest op een IKEA-catalogus, maar dan in de categorie post-apocalyptisch.
Extra chaos: de creatieve puber
En alsof dat nog niet genoeg is, heb ik een creatieve puber. Knippen, verven, plakken – geweldig! Totdat je ontdekt dat de prullenbak een puur decoratief object blijkt. Resultaat: een bureau onder de vetvlekken, een stoel met ingeveegde verfresten en een vloerkleed dat eruitziet alsof er een hamster met ADHD heeft huisgehouden.
De moederlijke realiteit
Het mooiste? Ik hoor mezelf dingen zeggen die ik nóóit wilde zeggen. “Ruim nou eens je kamer op!” Al moet ik eerlijk zijn: het blijft meestal niet bij die ene zin en het volume is soms… ehm… bovengemiddeld. Maar hé, laten we het voor de blog even netjes houden.
Soms fantaseer ik over een hazmat-pak als ik die kamer aan het uitmesten ben. Soms denk ik dat ik mijn kind sneller via Google Maps kan vinden dan in haar eigen kamer. En ja, ik ben die moeder die eens in de zoveel tijd een doos en een emmer pakt en de hele kamer aanpakt. (“Jaja Karen, mijn puber moet het zelf leren – maar soms wil ik gewoon weer een stukje vloer zien.”)
Troep van pubers is biologie
Dus ouders: voel je niet alleen. Pubers maken rotzooi. Het is geen teken van falen, het is biologie. Ze leren het vanzelf. Hoop ik. Tot die tijd is het vooral een kwestie van humor en relativeren.
Mijn tip? Besef dat dit óók weer een fase is. Een hele lange, rommelige fase… maar toch.
mocht je nou nog niet in die heerlijke puberale fase zitten –> https://stijlenstructuur.nl/opruimen-met-kinderen-van-strijd-naar-samenwerking/
of kijk gezellig mee naar andermans rommel 🙂 –> https://www.instagram.com/stijlenstructuur/