Twee keer een kast opnieuw ingedeeld.

En een labelmaker gekocht waarvan ze niet precies wist hoe die werkte, maar: het idee was goed.

Ik was net voor mezelf begonnen.

Niet vanuit het niets — ik had al een tijd meegelopen met een collega (en nu vriendin) die al jaren in het vak zat.

Tussendoor werkte ik in HR, eerlijk dit had hier eigenlijk andersom moeten staan. 

Dus ze werkte tussendoor als opruimcoach. Maar you get the point denk ik zo? Dus HR: Contracten, gesprekken, cao’s en planningen. Structuur had ik daar ook, alleen dan in Excel en Horeko.

Tot het moment kwam: dit is het niet (meer).

En daar stond ik dan. In een halletje vol tassen, post, spullen waarvan niemand meer wist van wie het was.

Zij keek me aan en zei het bijna meteen:

“Je gaat echt schrikken hoor.”

“Je hebt vast nog nooit zoiets gezien.”

Niet boos. Niet verdrietig.

Gewoon… bang.

Dat ik hetzelfde zou denken als wat zij al maanden tegen zichzelf zei:

“Wat een puinhoop.”

Maar ik dacht alleen maar: jij bent niet de enige.

Ik ging zitten.

Niet met een oordeel. Niet met een plan van aanpak.

Gewoon aan tafel. Met koffie.

Liet haar praten.

Niet over de spullen, maar over wat eraan voorafging.

Kinderen. Ziekte. Werk.

Even geen tijd.

Even geen ruimte.

Tot het ‘even’ ineens al jaren duurde.

En dat is wat mensen vaak niet zien.

Dat het zelden over opruimen gaat, of zelfs over spullen.

Het gaat over het gevoel dat je faalt in je eigen huis.

Dat je je terugtrekt. De deur dichthoudt. Omdat je denkt: dit is niet goed genoeg.

Ik ben niet goed genoeg.

Maar jij bent niet je huis.

Niet je overvolle tafel. Niet de stapel was.

Je bent iemand die opnieuw durft te beginnen. En dat is alles.

Dus ja — ik ga je hier heus nog praktische tips geven.

Over spullen. Opbergers. Structuur. Systemen die werken als je hoofd het even niet meer doet.

Dat komt allemaal. Beloof ik.

Maar dit moest eerst.

Gewoon even dit verhaal.

Over hoe het écht begint — bij mij, bij jou, bij iedereen die ooit dacht: “waar moet ik in vredesnaam beginnen?”

Dus welkom.

Op m’n blog. Op m’n eerste post.

Op dit kleine stukje internet waar je niet eerst hoeft op te ruimen voor je binnenkomt.

Fijn dat je er bent. 🧡